کاش میشد: بچگی را زنده کرد
کودکی شد،کودکانه گریه کرد
شعر ” قهر قهر تا قیامت” را سرود
آن قیامت، که دمی بیش نبود
فاصله با کودکی هامان چه کرد ؟
کاش میشد ، بچگانه خنده کرد . . .
شاید پیش آمده ما یک کتابی را میخونیم و حال و هوای اون کتاب را گرفته ایم و دوست داریم
زندگیمون سرشار از توصیه های اون کتاب باشد. این کتاب و برای کودکانمان تفسیر می کنیم.
برایش کلاس اخلاق می گذاریم. یا مثلا:
زمانی که با کودکانمان میریم حرم امام رضا و کودک بی تابی میکند و خسته می شود درکش
که نمی کنیم هیچ . خیلی هم که هنر کنیم میگویم حالا پنج دقیقه دیگه میرویم.
الان تموم میشه. کمی صبر کن . کیکتو بخور ( البته اگه کیکی در کار باشه )
و از این حرف ها............!!!!!!
معمولا این جوری برخورد می کنیم.
اما اصلش اینه که نباید فضا و احوالات شخصی خود را با تربیت کودکانمان یکی کنیم.
نکته تلخ تر :
آیا تا به حال شده نسبت به دعایی، نمازی، مکان مقدسی، که می روید احساس ناراحتی
و یه احساس گریزانی داشته باشید؟
بین اون همه دلایل یکی از دلیل ها اینه که پدر و مادرها به مسائل تربیتی کودکان
اهمیت نمی دهند.
نکته اساسی در تربیت کودکان که باید مد نظر داشته باشیم
قدرت تحلیل پذیری رفتار کودکان است.
سخنران آقای یوسفی
